Gdy podejmowałam decyzję o tworzeniu capsule wardrobe czy wprowadzeniu w swoje życie nieco minimalizmu, te nazwy nie były mi znane. Chciałam tylko coś ograniczyć w swoim życiu, zmienić, żeby podejmowanie decyzji było prostsze i szybsze. Żeby mieszkało mi się przyjemniej w estetycznej, uporządkowanej przestrzeni, bez ubrań wypadających mi z szafy. Im dłużej i więcej jednak czytam na temat tych trendów, które mnie inspirują i z których sama czerpię oraz obserwuję podejście innych, tym bardziej mam wrażenie, że czasem sama nazwa wystarczy, by coś stało się super popularne - w końcu tak rodzi się wiele trendów - a następnie obróciło nasze życie do góry nogami i wymknęło się spod kontroli. A właściwie przejęło tę kontrolę nad nami, zmuszając do zmian, które tak naprawdę nam nie odpowiadają.

Na Facebooku istnieje trochę grup łączących ludzi chcących wprowadzić w swoje życie nieco ładu i składu: jest grupa minimalistów, fanów slow life, a także zero waste. W każdej można znaleźć mnóstwo inspiracji, pomysłów i porad, jak zmieniać swoje otoczenie, by życie było prostsze, koncentrowało się na życiu właśnie, a nie posiadaniu rzeczy i zgodne z tytułowymi stylami życia (lub też filozofiami życia, jak niektórzy te trendy nazywają). Z zaciekawieniem śledzę każdy post i problemy poruszane przez członków grup i nie mogę oprzeć się wrażeniu, że wiele osób traktuje te trendy jak wyrocznię, życiowy drogowskaz i podejmuje stu, a nawet dwustuprocentowe poświęcenie się "sprawie", jednocześnie męcząc się z dokonywanymi zmianami.

Sama miałam pewien problem z minimalizmem - zabrnęłam za daleko i ciężko było mi kupić sobie cokolwiek . Podobnie grupie o minimalizmie co rusz natykam się na posty o takim odgracaniu mieszkania, które ja nazwałabym już wyjaławianiem. Bo jak nazwać proces pozbywania się wszystkiego tylko dlatego, że tak nakazuje filozofia minimalizmu. Traktuje się przedmioty jak jakieś złowrogie bakterie i wirusy, gdzie jedynym lekiem na cały ten bałagan może być całkowite wyczyszczenie organizmu zwanego domem, tak jakby transfuzja krwi zwana minimalizmem miała mu dać jakieś nowe lepsze życie. Skrajnym przypadkiem była kwestia pozbycia się kwiatków, które autorka postu bardzo lubiła, ale zgodnie z minimalistyczną teorią miała ich za dużo.


Ludzie próbują pozbyć się wszystkiego i rzeczywiście zminimalizować ilość posiadanych rzeczy. Tylko czy naprawdę o to chodzi? Gdy chciałam wprowadzić w swoje życie minimalizm, nie czytałam żadnych książek, teorii - chciałam porządku, więc pozbyłam się tego, co mi przeszkadzało, co zaśmiecało moje 8m2 i czego nie używałam i nie potrzebowałam. Ostatnio zagłębiam się w lekturę Leo Babauty Minimalizm i uderzyło mnie, jak inna jest to filozofia niż wskazuje na to nazwa. Okazuje się, że wcale nie musimy pozbywać się wszystkiego. Ba, nie musimy pozbywać się niczego. Jeśli to, co posiadamy sprawia nam radość, nie czujemy się przytłoczeni, to może wystarczyłoby... po prostu posprzątać i uporządkować to, co już mamy?

Minimalizm niekoniecznie oznacza pozbycie się absolutnie wszystkiego. Twoje życie, jako minimalisty, będzie inne niż moje. To ty będziesz musiał odkryć, co czyni cię prawdziwie szczęśliwym. - Leo Babauta

Tymczasem stwierdzam, że niektórzy ludzie strasznie się męczą i smucą, że muszą się czegoś pozbyć, bo minimalizm. Też byłam w tym miejscu i to był błąd. Miałam uzyskać więcej czasu, wolności, przyjemności, a mniej zmartwień. Czas się nie rozciągnął, wolność nie zmieniła, a przyjemność zniknęła, bo przy każdych zakupach byłam coraz bardziej wybredna i skąpa dla własnych zachciewajek. Cały czas minimalistyczny głos w mojej głowie powtarzał mi, że tego czy tamtego nie potrzebuję. Dzisiaj wiem, że nie chodzi o to, czy się potrzebuje. Gdyby tak było, mogłabym tak naprawdę nie korzystać z laptopa, nie pisać do Was, nie kupować czytnika, kolejnego swetra, świec czy pościeli w super-hiper-duper-piękne wzorki. Ale to sprawia, że jestem szczęśliwa, radosna, czuję się dobrze w nowej pościeli, swetrze, a świece co wieczór tworzą przyjemną atmosferę. Gdybym zarabiała trochę więcej zapewne wznosiłabym się na wyżyny konsumpcjonizmy, bo MÓJ minimalizm podpowiada mi, że te kolejne świece to jednak świetna sprawa. Czy czuję się zagracona świeczkami? Nie. Czy czuję się źle, gdy mimo posiadania wielu swetrów, kupuję kolejny? Nie. Wnioskuję więc, że to jednak nie minimalizm, a utrzymywanie porządku i zdrowy rozsądek, bo jakoś mój dom nie jest pełen rzeczy, które kupiłam na fali podniecenia i mody, lecz po prostu dlatego, że są częścią mojego stylu życia. Nie wyrzucę też formy do tarty, bo robię rzadko tartę. A jeśli będę chciała zrobić tartę za 3 miesiące, to wtedy mam kupić nową formę? Niepotrzebny tu żaden minimalizm. Po prostu zdrowe podejście, ale sam trend może być pomocny i inspirujący w procesie dowiadywania się, co nam naprawdę sprawia radość i co rzeczywiście jest nam potrzebne. Czasem wydaje mi się, że ludziom po prostu brakuje pomysłu, jak uporządkować swoją przestrzeń, by mimo wielu rzeczy panował w niej ład, a minimalizm czy zero waste mają być odpowiedzią i sposobem na zapanowanie nad tym chaosem oraz kolejną inspiracją na styl życia, podłapywaną jak świeże bułeczki.

Nie lubię się szufladkować - zawsze wyglądać tak samo, mieć swoje kolory, minimalizm w szafie i być taka jakby... przeciętna? Ja jestem duszą boho, kocham klimaty rocka, noszę się kwiatowo i lubię elegancję. No i jak zrobić z tego minimalizm? Nie da się.

Oczywiście dla chcącego nic trudnego, ale jeśli czujemy się z czymś i w czymś dobrze, to chociaż minimalizm może nam bardzo dużo pokazać i uświadomić - to chyba i tak nie ma co na siłę próbować być minimalistą.


W grupie zero waste natknęłam się ostatnio na zdjęcie ziół posadzonych w opakowaniu po śmietanie - jako doniczka, a za podstawkę służyło opakowanie po maśle. Zero waste jest super, ale jak długo wytrzymalibyście z taką "doniczką"? Prędzej czy później pomalowalibyście ją farbą albo kupili nową, ładną, estetyczną osłonkę. No właśnie kupili - kupili i przy okazji przyczynili się do produkcji kolejnych niepotrzebnych śmieci. Czyżby? Czy zero waste lub minimalizm ma nas ograniczać i powodować, że sami świadomie rezygnujemy z zakupu czegoś, ale jednak ze zbolałą miną? Sama ostatnio zaczęłam mieć poczucie, że życie w minimalistycznym stylu mnie ogranicza i męczę się z ideą niekupowania, co i tak robię naprawdę rzadko. Ale jednak mam czasem ochotę wypróbować nowy kosmetyk, odmienić wygląd mieszkania, zmienić garderobę. Czy to czyni mnie złą konsumpcjonistką? Jeśli kupuję produkty dobrej jakości, wyprodukowane z dbałością o środowisko i pracowników, to nie widzę powodu by się ograniczać (chociaż przyznam, że w wielu przypadkach jest to bardzo trudne). Podobnie jeśli chcę mieszkać w ładnym wnętrzu czy odświeżyć szafę - żadne zero waste nie przekona mnie, by nie kupić nowej bluzki, tylko przerobić starą, a zioła uprawiać w opakowaniu po jogurcie. Mamy z kolei pytają, jak wprowadzić zero waste, by nie musieć codziennie zmieniać czy prać dziecięcych ubranek. Próbujemy wcisnąć tę ideę gdzie tylko się da, nawet jeśli coś wcale zero waste być nie musi.

Znów minimalizm sugeruje, że te rzeczy - nowe ubrania, kosmetyki, stolik, doniczka, właściwie wiele dóbr materialnych - odsuwają od nas to, co naprawdę ważne. Podobnie jest z trendem slow life - bardzo ciekawy styl życia, dający wiele dobrego, jeśli rzeczywiście dużo czasu spędzamy, konsumując telewizyjne dyrdymały, wiecznie jesteśmy zajęci, nawet sami nie wiedząc czym i zapominamy o odpoczynku czy spędzeniu czasu w sposób, który nas rozwinie lub da ulgę po męczącym dniu. Nie mam jednak poczucia, by nowy peeling, sweter czy inny zakup, którego potrzebę akurat odczułam, sprawiał, że przykuwam mniej uwagi do życia rodzinnego czy własnego rozwoju. Wręcz przeciwnie rodzina to dla mnie numero uno. Ale nie sprawił tego ani slow life ani minimalizm, a zdrowy rozsądek. Podobne podejście może mieć każdy, nawet nie minimalista, o ile zdrowo myśli i nie kolekcjonuje rzeczy, bibelotów, niepotrzebnych pierdół, które mają jedynie wyglądać, nawet jeśli do czegoś służą. Nie musimy wybierać żadnego stylu życia i w 100% i na siłę mu się poświęcać, odrzucając i ograniczając to, co naprawdę nas cieszy, bo tak nakazują jego zasady, a zapominając przy tym o zdrowym rozsądku. Wielokrotnie pod postami z problemem "mam za dużo, chcę się pozbyć, ale wszystko lubię i używam, więc nie wiem jak" czytałam komentarze, żeby po prostu... tego nie robić, co w całym slow-life-minimalistycznym szaleństwie było prawdziwym głosem rozsądku. Z każdej filozofii czy trendu można coś dla siebie zaczerpnąć bez przewracania swojego życia na siłę do góry nogami, prawda?


Wydaje mi się, że każdy jest i nie jest po trochu minimalistą, trochę żyje slow, a trochę nie, stara się też być zero waste, bo gdzieś tam coraz bardziej kiełkuje i wzrasta świadomość dbania o środowisku. Tak podpowiada po prostu rozsądek. Ale podpowiada mi też, że nie dla każdego jest to dobre i czasem dla własnego lepszego samopoczucia warto zrezygnować z czerpania z jakichś trendów i na siłę się do nich przystosowywać, a po prostu usiąść i zrobić ze wszystkim porządek.

Jeśli spodobał Ci się mój tekst, będzie mi miło, jeśli zostawisz po sobie ślad - komentarz, podzielisz się tekstem z innymi lub polubisz fanpage strony na Facebooku. Jest to dla mnie znak, że tworzone przeze mnie treści są dla Ciebie cenne i daje mi to motywację do dalszego działania!  Ściskam, Klaudia

1. Wdzięczność za ciepłą herbatę o poranku

W moim przypadku powinnam tutaj napisać 'wdzięczność za czajnik elektryczny, który pozwala w 2 minuty tę herbatę zrobić'. Jestem ogromnym zmarźluchem, a wstając z łóżka natychmiast jest mi zimno. Swetry są u mnie w obiegu praktycznie cały rok, nawet w gorący letni dzień. Nie ma nic lepszego o poranku niż gorąca herbata, po wyskoczeniu z ciepłego łóżka.

2. Wdzięczność za pyszny obiad

Pamiętam taką sytuację sprzed 10 lat, gdy byłam z rodziną w górach. Szliśmy na Rysy ze Słowacji, za nami około 8 godzin wędrówki, przed nami jeszcze 4-5 godzin, mimo lipca zimno, wietrznie i mokro. Byłam tak głodna i zmęczona, że pierwszy raz (i ostatni :D) w życiu zjadłam mielonkę z puszki. To była najlepsza mielonka i najlepszy posiłek w moim życiu w tamtym momencie. Nic innego nie było mi potrzebne do szczęścia, a dodatkowa pajda chleba już w ogóle wyniosła moje podniebienie na wyżyny kulinarnych uniesień. Pamiętam to jak wczoraj i za każdym razem, gdy jestem głodna lub jem, przypominam sobie tamten moment i jestem bardzo, bardzo wdzięczna za przygotowany posiłek lub za możliwość zrobienia go samemu.

3. Dziennik wdzięczności

Wyzwanie: prowadzenie dziennika wdzięczności przez 21 dni

4. Małe radości

5. Spojrzenie z innej strony

6. Wdzięczność za posiadane dobra materialne

7. 100 rzeczy, za które jesteście wdzięczni

WALENTYNKOWE PREZENTY LAST MINUTE

pomysły na prezenty walentynkowe

źródło: kaboompics.com

WEEKEND NA WSI

źródło: kaboompics.com

INTERNETOWY ODWYK (no, prawie)

PORZĄDKI NA KOMPUTERZE

źródło: kaboompics.com

ODSYPIANIE

GOFRY!

źródło: kaboompics.com

Gdy tak czytam inne blogi, których autorzy lub autorki również kupili mieszkanie, wysuwam jeden wniosek: najdłużej schodzi się z dobieraniem do mieszkania mebli i wszelkich dodatków. Chcemy przecież mieszkać idealnie, bo jeśli już na swoim, to nie zgadzamy się na półśrodki. Na przykład Paulina z One Little Smile czekała na wymarzony, upatrzony stół 10 (dziesięć!) miesięcy. Moja przyjaciółka również upatrzyła sobie stolik do kawy, ale w żadnym sklepie go nie ma. Zamiast kupić dowolny inny, podobny - woli poczekać na ten, który sobie wymarzyła. Nie wiem, jak będzie u mnie, ale wiem, czego szukam. Dlatego dzisiejszy post to meblowo-dodatkowa wishlista!

SALON

Salon będzie chyba najgorszym miejscem do urządzenia ze względu na jego przestrzeń, wielkie okno od podłogi po sufit, połączenie z aneksem kuchennym i fakt, że to tam będę spędzać najwięcej czasu. Nie wyobrażam sobie przebywać non-stop w miejscu, które nie wpisuje się w moją jakąś tam wnętrzarską estetykę. Bo każdy jakąś przecież ma, prawda? A ja sobie wymyśliłam drewno + biel i mam nadzieję, że mi ta drewnobiel uszami nie wyjdzie, bo znowu szukać kolejnych mebli? Błagam, nie. Na wybieraniu samego stołu i zastanawianiu się: biały z drewnianymi nogami czy drewniany z białymi spędziłam już mnóstwo, mnóstwo godzin, a na każdą moją sugestię mąż odpowiada albo 'nie' albo 'może być'. Kiedy ja potrzebuję pełnego ekscytacji 'tak!'.

Bardzo zabawnie było też ze stolikiem kawowym. Dyskusjom nie było końca, a walka była ciężka: mój okrągły kontra jego kwadratowy. Po kilku dniach postanowiłam odpuścić, ciesząc się, że chociaż podoba mu się na połączenie drewna i bieli. Ja myślałam też bardziej praktycznie: przy okrągłym jest mniejsze prawdopodobieństwo, że dziecko rozetnie sobie głowę przewracając się na przykład na róg stołu. Ale może uda się znaleźć jakiś prostokątny z zaokrąglonymi rogami? Jeśli wiecie, gdzie mogę kupić taki stolik, zwłaszcza w Lublinie, koniecznie dajcie znać! Bardzo podobają mi się także stoliki kawowe z szufladami. Dodatkowej przestrzeni na przechowanie nigdy dość, a szufladki są sprytnie upchnięte w stolik i wyglądają naprawdę uroczo.


No i lampy - to też burzliwy temat. W poście o kuchennych inspiracjach pokazywałam Wam już jakiego typu oświetlenie przynajmniej częściowo chciałabym widzieć w naszej kuchni połączonej z salonem. Niestety według mojego męża wyglądają one jak lampy ze stodoły. Nie mogę mu nie przytaknąć, ale... one są takie piękne!

Inną lampą, która skradła moje serce, jest lampa podłogowa typu tripod - czyli prościej mówiąc lampa na 3 nogach. Tu na szczęście nie ma sprzeciwu i kiedyś na pewno się w naszym mieszkaniu pojawi. Nie jest to pilny zakup, raczej dodatek, który da przytulne oświetlenie wieczorami. Już nawet upatrzyłam dla niej kąt!

Nie mogłabym również pominąć retro fotela, na który od dłuższego czasu mam ogromną chrapkę. Nie lubię tych wszystkich nowoczesnych mebli o jakichś kanciastych krojach. Nie kojarzą mi się z wygodą i przytulnością. W poniższym zestawieniu są fotele, które chętnie przygarnęłabym w swoje skromne progi, a o innych fotelowych marzeniach możecie przeczytać w tym wpisie.

Miałam poczucie, że ten odcień zarezerwowany jest dla wyjątkowych osób: odważnych, pewnych, towarzyskich, charyzmatycznych

Bo pewność siebie, to nie jest coś, co kupimy razem z ubraniami czy kosmetykami

Kiedyś kupiłam na wesele sukienkę w czarno-białe trójkąty, z odkrytymi plecami. O ile odkryte plecy były cudowne, to ten wzór wcale nie sprawiał, że czułam się wyjątkowo, jak na taką okazję. Chciałam założyć coś innego niż na co dzień, coś co będzie przykuwać uwagę. Przykuło - moją uwagę do tego, że się w tej sukience wcale dobrze nie czuję.

Najzwyczajniej w świecie zrozumiałam, że pewność siebie to akceptacja siebie wraz z niedoskonałościami

Mogłabym ten post otagować jako motywacja, ale nie przepadam za wszelkimi gadkami motywacyjnymi. Wierzę, że prawdziwa motywacja jest wewnątrz nas samych i zależna jest w wielkim stopniu od naszych chęci. Nawet 100 motywujących cytatów nie przekona nas do działania, jeśli rzeczywiście nie weźmiemy sobie tych słów do serca. Dzisiaj  chcę Wam pokazać, że jeśli naprawdę zechcemy coś robić, nie będziemy szukać wymówek, tylko zorganizujemy odpowiednio swój czas - znajdziemy chwilę na wszystko, czym chcemy się zająć. Początkowo nie sądziłam, że się uda, ale jak to się mówi chcieć, to móc. Ach - i jeszcze jedno - to nie jest post poradnikowy. Nie chciałabym tutaj stosować żadnego eksperckiego tonu i mówić Wam, że musicie zrobić to i tamto. Chcę by przykład mojej organizacji był dla Was inspiracją, że naprawdę, naprawdę wszystko się da, niezależnie od tego, kim jesteśmy i co chcemy robić :) Zatem do rzeczy!

W nowym roku postanowiłam sobie, że będę regularnie prowadzić bloga oraz, ze względów zdrowotnych, wrócę do ćwiczeń. Na obie te rzeczy potrzeba czasu, bo w 10 minut ani nic długiego i wartościowego nie napiszę, a tyle minut ćwiczeń może i wyrobi we mnie nawyk, ale nie da takich efektów, jakich oczekuję. Zapewne znacie to uczucie, kiedy chcecie coś robić, ale porzucacie to, bo nie ma sensu zaczynać ze względu na brak czasu? Też miałam długo taką wymówkę, ale za to zawsze potrafiłam znaleźć te 20 czy 40 minut na obejrzenie ulubionego serialu. I to nawet po urodzeniu córki, która jest dość wymagającym dzieckiem i potrzebuje, by poświęcać jej dużo uwagi. Ale do rzeczy.

Pierwszym, co zrobiłam, było bardzo dokładne przeanalizowanie, jak wygląda mój dzień. Jak na razie przy dziecku nie mogę sobie pozwolić na spontaniczne ćwiczenia, bo akurat mam na to ochotę. Moja dobra jest podporządkowana rytmowi dnia mojego dziecka, który chcąc nie chcąc stał się moim rytmem. Przez większość czasu muszę zajmować się wszystkim sama (jak większość mam), co przekłada się oczywiście na to, że wolnych chwil jest niewiele albo są zakłócane przez nie chcące się bawić samo dziecko. Cały czas uważałam, że nie mam tego czasu by ćwiczyć. By pisać. By czytać. Okazało się jednak, że w ciągu dnia są momenty, kiedy można zająć się swoimi sprawami. Trzeba tylko to dostrzec i zacząć wykorzystywać.


Znalazłam jednak luki czasowe i momenty, kiedy dzień jest luźniejszy, bardziej spokojny. Są to na przykład poranki, drzemki córki, spacery, stanie w kolejce w sklepie, jazda samochodem, a nawet - zaskoczę Was - jazda windą. Rozpisałam sobie cały dzień, zastanowiłam się, jakie nieprzewidziane zdarzenia mogą wystąpić, usunęłam z planu dnia lub zmieniłam to, co mogłoby mi przeszkadzać w prowadzeniu bloga. Zorganizowałam się i dostosowałam swój dzień do swoich planów i potrzeb córki. Odnalazłam mnóstwo momentów, kiedy mogę wykonywać drobne czynności, na których mi zależy.

A potem zastanowiłam się, na co mogę każdy z nich wykorzystać i nagle okazało się, że mogę wszystko!

Tylko jak to zrobić?
Otóż zdradzę Wam tajemnicę: oprócz dowiedzenia się jak i kiedy, po prostu naprawdę zaczęłam robić wszystko to, co chciałam.

Czyli pisać wszędzie, gdzie na to pozwalają warunki. Bez wymówek. Na spacerach, w czasie drzemek, w samochodzie, w windzie (pewnie się zastanawialiście, co ja w tej windzie robię?!). Każda chwila jest dobra, by dokończyć myśl, zapisać pomysł, odpisać na komentarz. Takie krótkie chwile są dobre właśnie na takie małe zadania, którym ciężko byłoby poświęcić mi np. całą godzinę w ciągu dnia. Przynajmniej obecnie. Niektórzy takie momenty wykorzystują też na słuchanie podcastów - to zależy, na co chcemy poświęcić czas. Można? Można! Trzeba tylko chcieć. W takich momentach czytam też inne blogi, komentuję, zbieram inspiracje.

Również każdy poranek, kiedy córka chce się sama bawić albo po prostu dokucza w łóżku jeszcze dosypiającemu tacie, jest czasem, gdy mogę na spokojnie siedzieć i pisać. Nie próżnuję również, gdy karmię dziecko piersią. Ponieważ gdy tak po prostu karmię dziecię, to bardzo często robię się senna (zdarza mi się zasnąć z dzieckiem na kolanach, co jest niebezpieczne), ten czas - a jest to od kilu do nawet 40 minut - również wykorzystuję na pracę nad blogiem, pisanie oraz czytanie. Żeby nie było, że koncentruję się tylko na blogu - czytam nie tylko blogi, a od czasu do czasu książki na Kindlu.

Ekhm, spytacie pewnie, czemu nie mogę pisać przy dziecku, gdy ono się bawi? Cóż, tak się składa, i inni rodzice pewnie to wiedzą, że wszystko, co robi rodzic, jest milion razy bardziej interesujące niż jakieś tam grzechotki i klocki. U mnie każde wyciągnięcie laptopa kończy się atakiem małej laptodzilli, która wali w klawiaturę i próbuje zrzucić mój sprzęt ze stołu. Trochę już przeżył, więc oszczędźmy mu dodatkowych szalonych doznań ze strony małej pani inżynier. 

Bardzo chciałam poświęcać czas na to wszystko, ale myślałam, że będę w biegu, że będę ciągle poganiać samą siebie, martwić się, że chcę jeszcze przecież poćwiczyć, umyć naczynia, trzeba posprzątać i zrobić obiad! Uff. Spróbowałam i... nic takiego nie miało i nie ma miejsca. I nawet znajduję wśród tego czas na spontaniczną grę w Scrabble! Chcieć to móc, Moi Drodzy!


Najbardziej jednak obawiałam się, że nie wyjdzie mi z ćwiczeniami. Tu sprawa nie była łatwa, bo jako rodzic, nie zawsze mam siłę, by wykonywać bardziej ambitne ruchy niż ruszanie nogami na spacerze. Ponadto chciałam ćwiczyć codziennie, najlepiej przynajmniej (!) po 45 minut. Wykonalne? Na pewno. Czy wykańczające? Tu niestety odpowiedź również brzmi 'tak'. Miałam więc wybór: albo nie ćwiczę wcale albo dostosuję treningi tak, żeby po pierwsze mieć na nie jakąś energię, a po drugie - mieć tę energię również po. Znalazłam więc taki plan treningowy, który jest krótki, efektywny i nie sprawia, że nie mam ochoty na nic więcej. Od miesiąca ćwiczę z programem Kayli Itsiness (instagram, strona) - co drugi dzień, przez 30 minut. Ogólnie wszelkie plany, że będę ćwiczyć w dane dni u mnie nigdy nie wypalały, ale postanowiłam nie dopuszczać do głosu wewnętrznego lenia, a czas mam także okrojony, więc... kiedy, jak nie teraz?

A mogłam się kompletnie nie wysilać i nie zrobić nic, tylko dlatego, że się nie chce. 

Wszyscy to znamy, prawda? Warto zadać sobie jednak pytanie, gdzie chcę być jutro, za miesiąc, za rok. Na czym nam zależy bardziej, na czym mniej? Czy na leżeniu na kanapie i oglądaniu serialu? Och, no tak, wszyscy tego chcemy - w końcu należy nam się czas odpoczynku! Ale ja nie czułam się dobrze z myślą, że nawet nie spróbuję. Że mam w głowie jakieś marzenia i cele, a porzucę je tylko dlatego, że nie chce mi się poświęcić wolnej chwili na coś, w czym chcę się realizować. Co sprawia mi radość i przyjemnie mi się przy tym spędza czas.

Pewnie nie raz musieliście podejmować decyzję na przykład: czy oglądać serial czy może jednak żmudnie uczyć się obsługi jakiegoś programu graficznego? Nawet przy dobrym planie, przy doskonałej organizacji, jeśli nie zdecydujemy, co jest dla nas ważniejsze, na czym nam zależy, to bez szczerych chęci i podjęcia działania, nic nie wyjdzie. Trzeba wybrać albo A albo B.

Chociaż wybór między A i B, to nie tylko wybór między prokrastynacją a działaniem. W moim przypadku to również wybieranie między ugotowaniem obiadu a napisaniem posta. Nie martwcie się jednak - obiad codziennie jest :) Ale pisanie wymaga ode mnie więcej skupienia niż gotowanie, co mogę też robić razem z dzieckiem. Laptodzilla w pisaniu posta mi raczej nie pomoże. Kluczowe więc było również w tej całej organizacji dnia zadecydowanie, co jest ważniejsze - poświęcenie czasu sobie czy innym - i w jakich warunkach da się daną rzecz zrobić. Ważne było, bym pamiętała, że czas tylko dla mnie, dla moich pasji, zainteresowań i momentów relaksu jest tak samo istotny jak czas, który poświęcam rodzinie. Czy ktoś na tym cierpi? Nie. Czy ja jestem szczęśliwsza? Zdecydowanie.

Możecie pomruczeć pod nosem: łatwiej powiedzieć, trudniej zrobić. Zgadza się, też tak miałam i to normalne, że mamy jakieś wątpliwości, czy nasze pomysły w ogóle uda się zrealizować przy tym niby braku czasu. Ale okazało się, że gdy pewne rzeczy odpuścimy, coś zmienimy w rozkładzie dnia, to znajdzie się chwila na realizację naszych celów. Codziennie nie trzeba oglądać filmu, odcinka serialu, sprzątać mieszkania, ćwiczyć i co tam jeszcze robimy niepotrzebnie lub za dużo, a co zabiera czas, który moglibyśmy poświęcić na te ważniejsze dla nas sprawy. Nic też nie musi się wydarzyć od razu, osiągnięcie celu to nie jest coś, co dzieje się za pstryknięciem palcami. Trzeba jednak pamiętać, że organizacja czasu, to tylko część sukcesu, ale po przeczytaniu tego postu, już wiecie, że dzięki odpowiedniemu rozplanowaniu małymi kroczkami można pracować nad tym, na czym nam zależy.